Spis chorób
Stwardnienie rozsiane
Inne nazwy:
Jest to ciężka postępująca choroba układu nerwowego, która najczęściej przebiega rzutami i prowadzi do inwalidztwa.
Przyczyny powodujące wystąpienie tej choroby nie są do końca poznane. Poza tezą o autoagresji specjaliści wskazują także na wpływ:
- podłoża genetycznego;
- przebytych infekcji wirusowych i bakteryjnych;
- czynników środowiskowych;
- niedoboru witaminy D;
- zaburzeń metabolizmu.
Ciągle jednak poszukiwane są czynniki pozwalające na sprecyzowanie przyczyn choroby.
Do najczęstszych objawów zwiastujących wystąpienie stwardnienie rozsiane zalicza się zaburzenia: widzenia i słuchu, ruchu i czucia, a także równowagi, nastroju, wraz ze stanami depresyjnymi włącznie. Występują też zespoły bólowe.
Atakowane są osłonki mielinowe przez komórki układu odpornościowego, co skutkuje nie tylko destabilizacją działania nerwów, ale także narusza barierę krew-mózg. Przerwanie wspomnianej bariery jest przyczyną powstawania obrzęków i aktywacji enzymów, które atakują kolejne tkanki.
W początkowym stadium choroby stwierdza się często zdolność organizmu do regeneracji zniszczonych części organów nerwowych, jednak z upływem czasu właściwości naprawcze tkanek znacznie się obniżają. Wszystkie wcześniej wymienione okoliczności wyjaśniają zjawisko, że u każdej osoby cierpiącej na stwardnienie rozsiane choroba może mieć inny przebieg.
Dotyka ona stosunkowo często ludzi młodych i diagnozowana jest zazwyczaj między dwudziestym a czterdziestym rokiem życia. Sporadycznie występuje przed szesnastym i po pięćdziesiątym roku życia. Kobiety zapadają na nią znacznie częściej niż mężczyźni.
Stwardnienie rozsiane zaliczane jest do nieuleczalnych i przewlekłych chorób. Nie można przekazać jej potomstwu, ani też się nią zarazić. Mówi się co prawda niekiedy o jej genetycznym podłożu, ale do chwili obecnej nie ma na ten temat wiarygodnych danych popartych badaniami klinicznymi. Stwardnienie rozsiane bezpośrednio nie zagraża życiu, gdyż cechuje się fazowym, albo postępującym przebiegiem, lecz ponad połowa chorych umiera po latach na powikłania z nim związane. Przy odpowiednim leczeniu można żyć z nim żyć wiele lat w miarę dobrej formie.
Rozpoznanie choroby nie zawsze jest łatwe. Stwierdzane w badaniu MRI ogniska uszkodzenia istoty białej muszą spełniać odpowiednie kryteria, aby nie było rozpoznań fałszywie dodatnich. Należy udowodnić również produkcję odpowiednich przeciwciał w układzie nerwowym.
Regularne leczenie pozwala w dużym stopniu uniknąć inwalidztwa. W obecnych poradniach stwardnienia rozsianego pacjenci włączani są do odpowiednich programów lekowych. Zalecane nowoczesne środki pozwalają wyraźnie opóźnić przebieg choroby. Ponadto stosuje się leki objawowe oraz rehabilitację.